พระว่านยาสัก

*ข้อมูลจากเจ้าของเดิม*มหาว่านยาโบราณล้านนาพญาปุริศาจกินผี หรือไทใหญ่ หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า "ว่านยาสักล้านนา" ประก่อบว่านต่างๆ ที่มีอานุภาพทางด้านโชคลาภ เมตตามหานิยม ดีทางโภคทรัพย์ เป็นสิริมงคลต่อผู้ครอบครองมหาว่านยาพม่านี้แบ่งเป็นกลุ่มใหญ่ๆได้5กลุ่ม คือยาพระ ยาเทวดา ยายักษ์ ยาผีและยารูปสัตว์(ยาชน)ซึ่งทั้งหมดนี้ส่วนใหญ่จะรวมเป็นสายยา ปถมังสิทธิ (ยาดำ)ยายักษ์นั้นใช้ในด้านการแก้อาถรรพ์ ถอนอาถรรพ์ กันผีกันสางกันของไม่ดีต่าง สับยันต์ ผสมของ ใช้อาบน้ำปรับธาตุ ครอบจักรวาลครับทั้งนั้นทั้งนี้ก็แล้วแต่ชนิดยานั้นๆด้วย ปัจจุบันนี้ศาสตร์ในการสร้างยาของทางพม่าสูญหายไปตามกาลเวลามากขึ้น เหลือเพียงไม่กี่สำนักที่จะสำเร็จและสามารถสร้างยาขยายยาเป็นของตัวเองได้เพราะในตัวยาต่อองค์กว่าจะสร้างได้เสร็จนั้นต้องใช้มนตราและเวลาตลอดทั้งชีวิตของผู้สร้างจึงทำให้เป็นเครื่องรางอย่างหนึ่งที่มีฤทธีมากและนับวันก็ยิ่งสูญหายและหมดไป ถ้าจะกล่าวถึงการใช้ว่านในเมืองไทย "ว่านกับคนไทย" มีความผูกพันกันมาแต่โบราณกาลแล้ว ชาวสุวรรณภูมิ เชื่อถือเรื่องความศักดิ์สิทธิ์ของพืชพันธ์บางชนิด ดังเช่นตำราว่านหลักของไทยเราเรียกว่า "กบิลว่าน" คำว่า "กบิลว่าน" นั้น น่าจะมีที่มามาจาก "ว่านของกบิลฤาษี" ว่านถูกนำมาใช้ในหลายรูปแบบด้วยกัน เช่นการอาบว่านยา ที่โด่งดังในเมืองไทยคือการ "อาบว่านยาในสายเขาอ้อ" ซึ่งมีกรรมวิธีที่ซับซ้อนมาก การนำว่านมาใช้อีกแบบคือการนำมาสัก เป็นวัฒนธรรมการสักของไทยใหญ่ล้านนา และลาว การนำว่านหรือยาไปใช้ของคนโบราณ อาจพกต้นสดหรือตากแห้ง หรือใช้กรรมวิธีอื่นในการถนอมยาเป็นต้นว่าทำการเคี่ยวหุงผสมเป็นสีผึ้ง หรือ แช่ในน้ำมัน แต่วิวัฒนาการขั้นสูงของมันคือการทำเป็น "ยาแท่ง" ดังเช่น "ยาสัก" ก็เป็นยาแท่งรูปแบบหนึ่งที่คณาจารย์รุ่นเก่าโบราณของล้านนา หรือฤาษี หรือว่าอาจจะเป็นหมอพระ พ่อหมอยาโบราณได้จัดทำไว้บ้างก็นำมาแกะเป็นรูปเคารพต่างๆ เช่นนำมาสร้างเป็นรูปพระพุทธ, ยักษ์, หรือเทพต่างๆ ในวรรณคดีแล้วลงรักลงชาดรักษาไว้ พกพาเป็นเครื่องรางของขลังแล้ว ยังมีลักษณะที่เก็บไว้ใช้เหมือน "ยาแท่ง" นับเป็นภูมิปัญญาในการเก็บรักษาว่านยา จึงไม่แปลกอะไรที่เราจะเห็นว่านยาสักที่เป็นรูปเคารพต่างๆ มีรอยบิ่นจากการฝน รอยคว้านแคะนำไปผสมหมึกสัก ฝนทา ฝนกิน เป็นยาสารพัดแก้ ส่วนของภาคกลางมีเช่นกัน คือ "ยาจินดามณี" ทางสายนครปฐมนั้นเองครับ